سبک معماری بومی (Vernacular Architecture)
در جامعه های اولیه اولین ساختمان‌ها را نه معماران بلکه مردم عادی و اجتماعات محلی می‌ساختند.
این نوع معماری که بعدها به نام سبک بومی یا بدوی شناخته شد، نمایانگر ارزش‌های جوامع محلی و ساخته شده با مصالح بومی منطقه بود.
معماری بومی بسیار متنوع است و دربرگیرنده تکنیک‌های ساخت‌وساز است که به مرور زمان شکل گرفته و نسل به نسل منتقل شده‌اند، ساختمان‌های بومی خودبسنده هستند و با استفاده از مصالح طبیعی موجود در منطقه مانند سنگ، گِل، چوب، پوست و استخوان ساخته می‌شوند و بهترین تطابق اقلیمی را دارند.
در اقلیم گرم ساختمان‌ها را کنار رودخانه می‌ساختند و در اقلیم سرد فضای زندگی را از درون صخره می‌کندند. در اقلیم گرم ساختمان‌ها را باز و سایه‌دار و در اقلیم سرد ساختمان‌ها را بسته و عایق‌شده می‌ساختند.
سبک‌های جدید معماری مانند معماری پایدار و معماری زمینه گرا به دنبال بهره‌گیری از روش‌های ساده ساختمان‌های بومی برای ایجاد آسایش محیطی در ساختمان‌ها هستند.